Onlangs schreef Corrie de Leeuw, politiek verslaggeefster van het Eindhovens Dagblad een column over de afstand tot de politiek, in verband met het taalgebruik daar. Dat maakte wel wat bij me los.
Ik herinnerde me de eerste keren dat ik van die stukken van de gemeenteraad thuis kreeg (toen nog op papier). Het was net een soort puzzel: wat betekent dit nu weer? In die stukken stonden best normale zaken, maar hoe ze omschreven waren!
Ombuigen is zo’n typisch voorbeeld, dat is namelijk bezuinigen. Intensiveren > meer geld aan uit geven. Dekking > waar betalen we dat van. En nog een paar zaken die Jip en Janneke nooit gezegd zouden hebben.
Ook veel terug te vinden in de documenten die we van de ambtenaren krijgen: Engelse termen. En dan vooral van die termen die managers graag gebruiken. Zo stond er eens een heel stuk vol met ‘worse case scenario’, klinkt leuk he? Maar het betekent helemaal niks, want letterlijk staat er: in het geval het slechter is. Dus niet in het slechtste geval, dat zou je in het Engels schrijven als: ‘worst case scenario’. Maar dat staat zo raar, met die worst erin. Een duidelijk geval van: gebruik gewoon Nederlands man!
Het ergste is nog dat ik inmiddels besmet ben. Als ik al die pagina’s doorwerk valt het me niet eens meer op. En voor je het weet zeg ik ook dingen als budget, in plaats van geld. Dus een van mijn voornemens in het komende jaar: gewoon Nederlands blijven spreken. Want de kloof tussen politiek en de rest van Nederland is al groot genoeg, om die te overbruggen moet je dezelfde taal spreken.